Wystawa INNI - Galeria Brama Wrocławska

Alicja Jeziorecka - ur. 1981 r. W latach 2002-2007 studiowała na Wydziale Edukacji Artystycznej na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, Dyplom z wyróżnieniem w zakresie pedagogiki sztuki, rysunku i malarstwa w architekturze i urbanistyce w 2008 r. u prof. A. Kępińskiej, prof. B. Wojtasiaka oraz prof. J. Gawrona. W latach 2003-2008 studiowała na Wydziale Architektury i Wzornictwa na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, dyplom w zakresie architektury wnętrz u prof. J. Usarewicz-Owsian W 2013 roku uzyskała stopień - DOKTORA SZTUKI W DZIEDZINIE SZTUK PLASTYCZNYCH W DYSCYPLINIE ARTYSTYCZNEJ-SZTUKI PIĘKNE na Wydziale Malarstwa na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W 2021 roku uzyskała stopień DOKTORA HABILITOWANEGO W DZIEDZINIE SZTUKI, DYSCYPLINIE SZTUKI PLASTYCZNE I KONSERWACJA DZIEŁ SZTUKI na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2006/2007). Finalistka Konkursu Marii Dokowicz (2007). Stypendystka A-21 International in Osaka w Japonii (rezydencja artystyczna 2011). Dwumiesięczny pobyt badawczy w Japonii-2017. Kilkanaście wystaw zbiorowych i indywidualnych w kraju i zagranicą (m.in. Kielce, Wrocław, Poznań, Ostrów Wielkopolski, Leszno, Gdańsk, Czechy, Bułgaria, Turcja, Litwa, Niemcy, Francja. Udział w kilku sympozjach i konferencjach w kraju i zagranicą (m.in. Gdańsk, Toruń, Bułgaria, Turcja). Pracuje na stanowisku adiunkta w X Pracowni Rysunku prof. A. Załeckiego. Żyje i pracuje w Poznaniu. Prace obejmują rysunek, instalacje, fotografię i projektowanie.

DIALOGI

Tworzone wieloświaty wzajemnie na siebie wpływają tworząc kolejne niekończące się dialogi. Bezgłośna rozmowa przyjmuję formę wielokształtnych pól przepełnionych barwnymi słowami. Nowy dialog rozpoczyna się za każdym innym spojrzeniem. Niewyczerpane możliwości interpretacji pozwalają na ciągły potok słów. To także spontaniczne przekazywanie uczuć, które skupione są na relacji pomiędzy obrazem, twórcą i odbiorcą. Ciągłe spostrzeganie na nowo dominuje w powstałych relacjach. Ekspresyjne wnętrza form ograniczone geometrycznymi kształtami stają się językiem emocji. Doświadczanie wielu zdarzeń zaczerpniętych z obrazów, wpływa na to co było w środku a teraz jest na zewnątrz. Wówczas fundamentalne podziały znikają i może rozpocząć się dialog.

Urodzona w Giżycku. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu. Dyplom w pracowni prof. Jacka Jagielskiego uzyskała w 1993 r. Jest Członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, Okręgu Warszawskiego.
Uprawia malarstwo sztalugowe.
Uczestniczyła w wielu wystawach oraz plenerach artystycznych o randze międzynarodowej. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych i państwowych: we Francji w kolekcji francuskiej prawniczki - polityka Marin le Pen oraz w kolekcji miasta Henin-Beaumont, a także we Włoszech, w Niemczech, w Turcji, Bułgarii w Czechach, na Słowacji, na Litwie.
Pracuje w Galerii Centrum Kultury i Sztuki - Wieża Ciśnień w Koninie, gdzie prowadzi zajęcia w pracowni rysunku i malarstwa. Jest tez kuratorką plenerów malarskich. W latach 2013 i 2014 we współpracy z ABC Gallery w Poznaniu organizowała Międzynarodowe Plenery Artystyczne - Summer Jam.
.
W 2011 r. wyróżniona przez Prezydenta m. Konina Odznaką Honorową: „Za zasługi dla miasta Konina.
W roku 2017 przyznano jej statuetkę Kariatydy w kategorii: Twórca - za konsekwentną postawę malarską oraz upowszechnianie sztuk plastycznych.

 

Wzdłuż rozsadzających kompozycje przekątnych gromadzi się cień. W jego głębi, gdy się przypatrzeć, pękają sine mgławice galaktyk. A może to plamy majaczące za szybą łazienki? Wielkie znaki wypełniające obrazy stają się kosmogonicznymi symbolami zatrzymującymi wzrok niczym krzyże. W centrum symetrycznych kompozycji dochodzi do zwarć, iskrzeń uwalniających energię. Wyładowaniom towarzyszy świetliste mżenie biegnące aż do krawędzi pól. Procesy uchwycone w efektownym momencie sugerują cykliczność, powtarzalność. Obecność maszynowych modułów, platform, tarcz nie przeszkadza myśleć o fabrykach naszych ciał funkcjonujących na podobnych zasadach. Turkusowa, błękitna toksyna okazuje się życiodajną substancją, jej odciski, strużki rysują się na pierwszym planie. Agresywny kolor wydaje się nie przystawać do mieniącej się odcieniami patyny. Czasem jednak wchodzi z nią w ciekawe relacje, wycofując się w cień, muskając refleksami krawędzie obiektów. Oba zjawiska są równie interesujące.

2020 rok. Cykl powstały podczas niemożności wychodzenia z domu nosi tytuł „Światło i mrok”. Obrazy są „pudełkowe, pozamykane”, jak określiła je Autorka. Mimo dużych formatów wydają się kameralne. Motyw jednego z nich przypomina podróżny ołtarz, tabernakulum. Dwuskrzydłowe wrota ukazują wnętrze dzielonego progami korytarza. W głębi widnieje szczelina. Można sobie wyobrazić, że przemierzają go smukłe postacie Nowosielskiego, Giacomettiego, że tędy przechodziła Eurydyka. I choć w twórczości Izy Kostiukow figura ludzka pojawia się sporadycznie, odnajduję ją naraz w drzazdze światła.

Patrząc na obrazy przeznaczone na wystawę, ale pamiętając też wcześniejsze, nie sposób uniknąć skojarzeń ze sztuką sakralną, nie tylko w jej monumentalnym, kontemplacyjnym wymiarze, ale również w warstwie formalnej. Jakość malatury w połączeniu z geometrią form nawiązuje do kompozycji ikon. Nie ma tu boskiego złota, jest chłód stali, szary, zbrązowiały od rdzy, iskrzący w uszkodzonych miejscach. W obrazie nabiera wartości, gdy zamysł i gest artysty nada mu zdolność życia, metamorfozy. Wykorzystując ten potencjał, Artystka stworzyła niepowtarzalny, autorski styl. Jej dzieła są efektem technologiczno-artystycznych eksperymentów dokonywanych w laboratorium pracowni. A jest to niezwykła pracownia, niemal alchemiczna, położona blisko nieba, na poddaszu. Ukośne linie więźby dachowej odnajduję nieraz w obrazach.
Konsekwencja, wrażliwość i pasja z jakimi Iza Kostiukow podąża swoją drogą wzbudzają szacunek i podziw. I ukłucie zazdrości czasem też. -Natalia Wegner

Urodzony w 1959 roku w Jeleniej Górze. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz). Członek Związku Polskich Artystów Plastyków, Okręg Warszawski. Malarz, pedagog, założyciel Niezależnej Galerii 33 w Ostrowie Wielkopolskim. Kurator wystaw, animator kultury, organizator i uczestnik wielu plenerów artystycznych i sympozjów.
Wystawy indywidualne i zbiorowe w Polsce m. in. w Warszawie, Łodzi, Szczecinie, Gdańsku, Poznaniu, Wrocławiu, Rzeszowie, Włocławku, Płocku, Bydgoszczy, Koninie, Czersku, Lublinie, Opinogórze, Tomaszowie Lubelskim, Ostrowie Wielkopolskim, Grodzisku Wielkopolskim, Kielcach, Kaliszu, Krzyżu, Zielonej Górze, Bielsko-Białej, Częstochowie, Szczecinku, Międzyrzecu Podlaskim, Mosinie, Borsku, Bornym Sulinowie i za granicą: Malmo (Szwecja), Werona (Włochy), Hamburg, Wiesbaden, Kassel (Niemcy), Lille, Henin-Beaumont (Francja), Lwów (Ukraina), Koszedary (Litwa), Cypr.
Wyróżnienia na Quadro Art w Łodzi w 2016 roku i Pejzażu Współczesnym w Częstochowie w 2018 roku.
II nagroda na 32. Ogólnopolskiej Wystawie Pedagogów Plastyki, Rzeszów 2020. Mieszka i tworzy w Ostrowie Wielkopolskim.

Płótna oparte są o pnie, parkingowe ławy, leżą też na ziemi. Krzysztof Ryfa pracuje szybko, z pasją. Farba mieszana jest z tym, co pod ręką - piachem, igliwiem, popiołem wygrzebanym z paleniska. Znaleziona sieć czy pęknięta deska stają się duszą miejsca, w którym malarz był przez moment.
Pejzaże wiodą w głąb, przez rozpadliny, bagna, wykroty. Mimo iż penetruje je oko, poczuć można ból zdartych kolan. Obrazy Krzysztofa są szorstkie, prawdziwe, spod otwartego nieba. Pełne wiary, miłości, nieustannego podziwu dla ziemi. - N.Wegner