Edward Niczypor

zdjęcie artysty, autor Gutek Zegier

Edward Niczypor

urodził się 15 listopada 1931 r. w Bóbrce, ok. 30 km od Lwowa. W 1936 rodzina Niczyporów przeprowadziła się do Lwowa, gdzie ojciec miał sklep spożywczy. We Lwowie pan Edward rozpoczął edukację szkolną w Szkole Podstawowej im. Adama Asnyka. Jesienią 1938 r. rodzina Niczyporów przeprowadziła się do Tarnopola, gdzie zastała ją II wojna światowa. W Tarnopolu ojciec pracował jako zastępca kierownika sklepu wielobranżowego. W czerwcu 1941 r. do Tarnopola wkroczyli Niemcy. W 1942 r. matka wraz z dziećmi wyjechała do wsi Wolica Ługowa koło Sędziszowa Małopolskiego (rodzinne strony matki). Ojciec został w Tarnopolu pilnować mieszkania, utrzymywał się z drobnego handlu. W 1943 r. ojca wcielono do, organizowanej w Sumach na Ukrainie, Drugiej Armii Wojska Polskiego, w której został mianowany szefem polowej piekarni. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany w Koszalinie i otrzymał dokument uprawniający do zajęcia domu na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Po odnalezieniu rodziny w Wolicy Ługowej wyruszył na Ziemie Odzyskane w poszukiwaniu domu, który ostatecznie znalazł w dzielnicy Lucień w Oleśnicy. 10 marca 1946 r., pociągiem, przybyła do Oleśnicy rodzina Niczyporów, wprowadzając się do domu przy obecnej ulicy Rejtana.

W Oleśnicy pan Edward rozpoczął naukę w obecnym Pierwszym Liceum Ogólnokształcącym, które ukończył w 1951 r. W 1952 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Licborzu, dzisiejszym Krzeczynie. Następnie w Lucieniu, gdzie poznał swoją żonę. W 1953 r. zdał jako ekstern maturę pedagogiczną we Lwówku Śląskim. Wykształcenie pana Edwarda uzupełnione zostało w latach późniejszym w Studium Nauczycielskim we Wrocławiu – polonistyka oraz w filii Instytutu Pedagogicznego w Jeleniej Górze – pedagogika opiekuńcza.

Swoją przygodę z fotografią rozpoczął w 1949 r. Ponieważ nie działały wtedy żadne kółka fotograficzne, wszystkiego uczył się sam z podręczników fotografowania. Wykwalifikował się w fotografii reportażowej i prasowej.

W roku 1956 zaczął pracować popołudniami w Oleśnickim Młodzieżowym Domu Kultury jako instruktor fotografii. W 1978 r. zdał egzamin instruktorski we Wrocławiu otrzymując pierwszą kategorię. W Młodzieżowym Domu Kultury pan Edward przepracował 33 lata. W 1975 r. rozpoczął współpracę z Działem Dokumentacji Życia Społecznego przy Bibliotece Publicznej w Oleśnicy, w charakterze fotografa. Wykonał w tym czasie ponad 3 tys. zdjęć. Współpracował również z kilkoma tytułami czasopism (m. in. „Gazeta Robotnicza”, „Słowo Polskie”, „Panorama Oleśnicka”).

W latach 90. XX wieku powstała grupa zaawansowanych fotografów amatorów, której członkiem był pan Edward. W 2001 r. grupa wykonała szczegółową dokumentację fotograficzną miasta. Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim, Nagrody Oleśnicy (2001 r.). Laureat kilku konkursów fotograficznych. Autor książki „Światłem malowane” przedstawiającej historię powojennej fotografii w Oleśnicy” (wyd. 2000 r.).

Zmarł w styczniu 2019 r.